Waarom? Het werkt gewoon niet meer. Dat is de clou. Partijen zijn sekten geworden. Met sekteleiders. Leiders en volgelingen. Met intern gedoe. Je moet goed in de partij liggen om op een lijst te komen. Vriendjes zijn met de bobo's. Het volk staat erbuiten. Partijprogramma's komen tot stand door onderonsjes in de partijburelen. De lijsttrekker wordt onaantastbaar, en omringt zich met applaudiserende ja-lachers en slijmjurken. Critici worden subtiel doch trefzeker buiten boord geplempt. Kiezers doen er niet zoveel toe. Ja, ze moeten op je stemmen, dus je zet marketing en reclametechnieken in. Je huurt een vent in die de reclamewereld kent. Je belooft van alles, als ze maar stemmen. En klappen. De verkiezingen zijn spannend. Oh zo spannend. De lijstrekkers glunderen op het toneel, of huilen in een hoekje. De lijst hobbelt achter de big man het parlement in. Niemand kent ze. Backbenchers, heten ze. Werkpaarden, onzichtbare zwoegers. Dan komen de coalitieonderhandelingen en wordt een kabinet gesmeed. Een oud bestuurder komt binnen en legt steentjes op tafel. Er wordt geschoven en geruild totdat ieder genoeg te geven en te nemen krijgt. Koehandel met principes en programmapunten. Het Kabinet is gevormd en de koning neemt de eed af. Vier jaar compromissen en waterig beleid. Het kan niet anders in een coalitieland, zeggen de politicologen. Dat vragen we ons af. Standpunten, daarmee kan je goochelen. Maar principes zijn ononderhandelbaar. Partijen werken niet meer. Lees ons manifest. We willen een democratie met de bevolking op de brug en goede bestuurders aan het roer. Een combinatie van deskundigheid en volkswil. Van koersbepalen en vaardig manoeuvreren. Van democratische sturing en bestuurlijke haalbaarheid. Het kan, en daarnaar zoeken we. Democratische Lente. Denk mee, praat mee doe mee.
Mr. Hein Westerouen van Meeteren, Amsterdam, schrijver van Manifest